En zo zag ik deze gouden tor rond krabbelen op een warme dag in maart. Inmiddels zijn de temperaturen flink gedaald en valt er soms sneeuwregen. Op andere plaatsen ligt een sneeuwdek van centimeters. Kan ie de winterinval doorstaan ?
Een blauwvleugelsprinkhaan is voor mij een nieuwe soort. Ik ken deze uit de Alpen, maar had deze rond huis nog niet gezien. Een goed gecamoufleerde sprinkhaan. De sprinkhaan dankt zijn naam aan de helderblauwe achtervleugels, die echter in rust niet zijn te zien. De vleugelrand is zwart van kleur. Ook de dijen van de poten zijn blauw gekleurd.Alleen na een sprong worden de felgekleurde vleugels uitgeslagen en de sprinkhaan kan er niet echt mee vliegen, maar wel tientallen meters mee zweven. Het mannetje is kleiner en grijzer dan het vrouwtje, welke een meer bruine kleur heeft. Vanwege de goede camouflage is de blauwvleugelsprinkhaan bijna niet te zien als hij op het zand zit. Mannetjes zingen niet, alleen bij de balts worden geluiden gemaakt. De blauwvleugelsprinkhaan komt in Nederland voor in de duinstreek, op de Veluwe, Zuid-Limburg en in Oost-Brabant. De soort komt in Nederland eigenlijk alleen in stukken met kaal of schaars begroeid zand voor: aan de kust de duinen en in het binnenland heidevelden. Ik ben blij met dit insect, dat is in Afrika wel anders.
Dit insect doet me bij de eerste blik niet denken aan een wesp. Het is de berkenknopwesp. De relatief dikke knoppen op de voelsprieten leiden terug tot de naamgeving. Het is gezien haar tekening en kleur een vrouwtje. Deze soort leeft voornamelijk van berkensap. Daarom knaagt zij met haar kaken ringvormige groeven in berkentakjes. Terwijl de wesp daar zit heeft een mier haar potentiële prooi ontdekt. In ras tempo volgen meerdere mieren. De wesp probeert met haar voorpoten en kaken de aanvallers van zich af te houden. Hetgeen haar uiteindelijk ook lukt. Dit tafereel levert mij een fotogeniek moment op met veel ( inter)actie.
