Komend vanuit het noorden rijd ik naar het zuiden. Een gordijn van lichte mist gemengd met de zware ammoniakachtige geur van varkens komt me tegemoet. Ook al de nieuw gebouwde stallen. Welkom in Brabant. Ter hoogte van Veghel is dit een feit. Veel verder stop ik en maak een wandeling over de heide. Daar waar ik in het verleden vele voetstappen heb gezet. Een prachtige sfeer met witte wieven omgeven de spaarzame dennen. Het is ruim dertig jaar geleden, in de vorige eeuw, dat je hier nog de baltsende korhanen en hennen zag. Het geluid van de bolderende dieren doorkliefde het stille landschap. Het leek allemaal zo gewoon. Doch ik kan het me nog erg goed herinneren. ‘s Morgensvroeg met de fiets richting het Goorven en de Flaes. In de grondmist zag je de hanen springen en dansen. Een gewone verschijning, nu zou het een feestje zijn. Die tijd is voorbij. De flarden mist verdwijnen langzaam. Terwijl een vliegtuig op Airport Eindhoven neerdaalt en het luchtruim doorkruist. Een beeld wat je dertig jaar terug hier nauwelijks zag. Het was toen een militair vliegveld met minder vliegbewegingen. Ondanks dit vliegtuig is het toch nog de rust die hier overheerst. Vanmiddag zullen de fietspaden bereden worden door de e-bikers. Nu ben ik de enige die hier een ommetje maakt door het verleden. Een verleden wat zo tastbaar is, met zandduintjes en prachtige overgangen van droge heide, natte heide. Natte heidevelden afgewisseld met grote gagelvelden. Daar waar zonnedauw groeit op de vochtige schrale bodem. Overgangen van heide naar hooilandjes zo naar het beekdal van de Groote Beerse. Een simpele wandeling waar je in een paar honderd meter een reis door de tijd maakt. Een tijdreis in een ontstaansgeschiedenis van het landschap, maar ook een, toen je hier als jeugdbonder rondzwierf op zoek naar het korhoen, of de geoorde futen. Het was zo vanzelfsprekend.