Een serene voorjaarsstilte hangt vanochtend in het bos. Af en toe wordt deze doorbroken door kwinkslagen van een merel of het drukke gekwetter van boomklevers. Bovenal is het de rust die overheerst, totdat het luide geroep van de “hondenbezitters” dit doorbreekt. Hun viervoeter luistert niet, nee…. zij volgt de geursporen van die andere (wilde) viervoeters. En…. ziet mij daar in een vreemde houding onder een boom liggen. Blaffend en snuffelend komt daar zo’n lieve huisgenoot bij me staan. Met geruststellende woorden van haar baasje als: ‘zij doet niks’ moet je dan maar genoegen nemen. Zij doet niks: ze springt tegen je aan,  snuffelt alles af en maakt tenslotte nog een geurvlaggetje om de aanwezigheid te completeren. Met luide commando’s wordt de viervoeter tot de orde geroepen. Respect voor mens en dier is ver te zoeken. Ook bordjes ‘Opengesteld’ met de voorwaarde: honden aan de lijn, brengen daar geen verandering in. Natuurlijk alle plichtgetrouwe baasjes daar gelaten. Gelukkig had ik deze foto van een eikvarentje op een eik al kunnen maken. Het eikvarentje heeft vele jaren hoog in de boom gegroeid. Met de sneeuwval is deze tak uitgescheurd en naar beneden gekomen. Vandaar dat ik dit varentje relatief makkelijk kon fotograferen. Hoewel ik ook graag een foto van dit varentje hoog in de boom had willen maken. Je ziet en denkt dat dit soort situaties alleen in de tropen voorkomen, maar zelfs in onze bossen vind je ze. Een soortgelijke situatie vond ik van de winter in de Onzalige Bossen. In een droog bosperceel met een boomopstand van grove den, op een van de hoogste delen (lees droge) van de Veluwezoom stond een grove den met grove schorsstructuur waar tussen ik enkele varentjes ontdekte. Ondanks de ogenschijnlijk droge plek weten deze varentjes toch voldoende vocht te halen uit de vochtige lucht om vitaal te kunnen blijven, zelfs gedurende de hele zomerperiode. MK III, 20 mm, f7.1, 1/160 sec, 320 iso{gallery}Eikvarentje{/gallery}

Post a comment