Zoals ik in het vorige weblog al aan gaf: veel regen, hoge waterafvoer maar ook veel sedimentatie. De zandafzettingen zijn enorm. Maar juist deze zandstrandjes vormen een ideale plek voor een soort als grote gele kwikstaart om daar te fourageren. Alleen een paar ratten en een aalscholver hadden hun prenten achtergelaten. Het licht was niet bijzonder. Maar ik wilde graag een paar opnames hebben, voordat allerlei tweevoeters met hun trouwe viervoeters hun spoor hier achterlieten. Heel voorzichtig ben ik deze zandhoop op- en langs gelopen. Eigenlijk met gevaar van eigen leven… De zandmassa die er schijnbaar zo compact uitziet, is helemaal niet zo stevig en compact. Het is eigenlijk puur drijfzand. Ogenschijnlijk lijkt dat niet zo. Maar blijf je even te lang op een plek staan, dan zak je zo tot over je enkels of dieper in de weke massa. Zover moet je het niet laten komen. Het is en blijft opletten. Een idee hoe je een foto wilt maken moet je al vooraf hebben, want anders duurt het allemaal veel te lang. Dus ik heb toch voor een hogere iso-waarde gekozen en uit de hand gefotografeerd. Het neerzetten van een statief heeft immers geen zin. Dit zakt ook weg. Daarom op 320 of 400 iso met mijn 5d (F11 320 iso 1/4s) en de 17-35 mm lens met polarisatiefilter voor de reflecties in het water. En zoals je ziet, ik heb de weblog geschreven en alles doorstaan. Ondertussen is er op de achtergrond nog gewerkt aan een aantal aanpassingen aan de website. Daarover later meer.

Post a comment