Aan deze fotodag leek geen einde te komen. De zon zakt weg achter het wolkendek. Het blauwe uurtje komt te voorschijn. Een laatste glimp schijnt door de rogge. Een enorm gekwetter van alarmerende merels en roodborstjes vult het luchtruim. Is er een bosuil neergestreken of loopt er een marter rond? Een antwoord krijg ik niet. Wel hoor ik later verderop nog bedelende ransuilen. Het zijn de (grootoor)vleermuizen die ik langs de bosrand zie vliegen en zelfs insecten van het eikenblad af zie eten. Ik hoor zelfs hoe de insectenschilden tussen hun kaken kraken.Uiteindelijk toch maar verder gelopen, door een geurgordijn van kamperfoelie met haar nachtvlinders. Langs de bosrand scheert nog een sperwer. Met tegenzin trek ik dan na elven (23.00) de huisdeur dicht. De fotospullen kunnen rusten. Soms is het paradijs zo dichtbij.

PS.Mede door deze dag heb ik een nieuw project bedacht. Daar lees u later meer over