Zo tegen kerst gaan er veel mensen aan het diner zitten. Ik heb gisterochtend aangezeten. Op het menu stond een verkeersslachtoffer uit het bos. Een dag ervoor heb ik al voorbereidingen getroffen voor een goede aanzit. Ruim een uur voor zonsopkomst is de schuilhut geplaatst, van camouflage voorzien en heb plaatsgenomen op mijn driepoot. Loerend in de mist. Uiteindelijk leken de meidoornstruikjes te bewegen. Zitten, slapen, oren gespitst en spanning…en na vijf uur aanzitten een illusie armer. Zag ik de dag daarvoor nog een buizerd van de grond komen, nu helaas niets. Zo kan dat ook gaan met een natuurfotograaf,  de natuur laat zich niet dwingen. De volgende keer beter,zullen we maar zeggen.

Post a comment