Het was begin juli. Een byzonder fenomeen speelde zich af aan het firmament. De lucht in de nacht was opvallend licht getekend. Deze opname is rond drie uur gemaakt. Ja ‘s nachts dus. Lichtende nachtwolken. Anders dan de wolken die overdag zichtbaar zijn en zelden hoger reiken dan 15 kilometer, komen lichtende nachtwolken voor op ongeveer 80 kilometer hoogte. Daar is kennelijk nog net voldoende waterdamp aanwezig. De aanwezigheid van dit gas is één van de belangrijkste voorwaarden om wolken te laten ontstaan. Waterdamp ‘verrijpt’ op uiterst kleine stofdeeltjes van onder meer meteorieten. Dat proces vindt plaats bij temperaturen tussen -90 en -145 graden Celsius. De zeer ijle wolken zijn alleen in de maanden mei, juni en juli te zien. De positie van de zon is daarbij van groot belang.

Tijdens de relatief korte nachten zakt de zon gedurende het grootste deel van de tijd niet verder dan tussen 5 en 13 graden achter de horizon. We zijn dan de schemering voorbij ofwel buiten is het donker maar in heldere nachten niet aardedonker. Op grote hoogte is echter nog voldoende (zon)licht aanwezig. Het licht wordt door het ijslaagje dat de deeltjes omhuld, gespiegeld en enige tijd na of voor zonsopkomst worden de lichtende nachtwolken zichtbaar. De ‘traditionele’ wolken in de troposfeer, zoals cirrus (sluierwolken) en cumulonimbi (buienwolken), steken donker af tegen de lichtende nachtwolken. (bron Buienradar)