Brandpunt

In het fotoblad Focus van zomer 2011,  een special, las ik een artikel van Johan Elzinga over brandpuntsafstanden.In zijn betoog komt het erop neer dat het enige wat je de met een ander brandpuntsafstand je fotobeeld een andere beeldhoek geeft, en daarmee een andere uitsnede, maar geen ander perspectief.Ik citeer: “ Het zogenaamde groothoek perspectief wordt in feite helemaal niet veroorzaakt door het gebruik van een groothoek objectief, maar doordat er zoveel dingen op de foto staan die zeer dicht bij de camera zijn als dingen, die ver weg zijn. Hij neemt een 24 mm objectief (in een horizontale opname) en vergelijkt dat met een verticale opname met een 48mm. Volgens hem zou je dus gemakkelijk een uitsnede uit de horizontale opname als een vertikale kunnen maken. Maar ook verdubbeling van brandpunt in vertikale stand levert een goed beeld op.

Persoonlijk vind ik de redenatie van Johan Elzinga tekort door de bocht. Waarom zou je een uitsnede maken uit een beeld gemaakt met bijvoorbeeld een 24 mm? Je verliest een aantal pixels. Verder dient de scherpte bij zo’n uitsnede op het juiste punt te liggen. Ligt de scherpte niet in de uitsnede, dan heb je toch een probleem naar mijn idee. Verder kan je naar mijn idee niet altijd van een GOED horizontaal opname standpunt meteen vanaf dezelfde positie een GOEDE vertikale opname maken. Vaak verplaatst de fotograaf zijn/haar standpunt om een optimale uitsnede te maken .

Voor mij onacceptabel. In zijn betoog redeneert hij vanuit een 24mm objectief en met 48 mm objectief. Zelfs full frame gefotografeerd is 24 mm leuk, maar niet bijzonder, naar mijn idee. Nee groothoek begint bij 20mm of minder (full-frame). Ja het wordt dan supergroothoek. Het gebruik van 20 of minder (12mm) waarbij je een onderwerp fors op de voorgrond scherp stelt geeft pas een echt (super)groothoek gevoel. Vooral groothoeklenzen met een extra korte instelafstand (14 cm of minder) geven een verrassende beeldopbouw, waarbij de scherpte voorin ligt. 

Naar mijn mening heeft Johan Elzinga geprobeerd om fotografische fabeltjes in een juister perspectief te plaatsen, maar ik probeer toch mijn eigenwijze van fotografie vast te houden. Fotografie waarbij ik bepaalde beelden vooraf al weet of denk te weten welke lens en diafragma ik zal gebruiken om dat bepaalde doel te bereiken.

Knikkende distel

In het voorjaar kwam er een distelachtig rozet tevoorschijn tussen het gras. Met het grasmaaien werd deze plek gemeden. Want ik wilde toch weten wat voor moois zich hieruit kon ontwikkelen. Na de regen van half juni kreeg deze een groeispurt, het werd duidelijk een knikkkende distel. Het is een prachtige plant waar veel, nee heéél veel insecten hun nectar en stuifmeel vandaan halen.

Page

Het is de tweede koninginnepage die ik binnen twee dagen door de tuin zie vliegen. Gisteren was het exemplaar erg onrustig. Het exemplaar van vandaag gedroeg zich wat kalmer, zodat ik toch nog een registratie kon maken. Opvallend was dat ie op het loof van de wortels in de moestuin ging zitten. Voor de niet kenners: (wilde) peen is de waardplant van deze prachtige vlinder.

Ree

Reeën zijn prachtige zoogdieren. Soms heb je een ontmoeting met ze.  Zoals hier. Vroeg in de ochtend, rustig weer, zonder wind en grondmist. Een feest voor de fotograaf. Je krijgt er adrenaline van en je wordt enthousiast. Soms te. Want de volgende ochtend probeer je je kansen opnieuw..maar de (weers)omstandigheden zijn anders, meer wind en geen mist. Uiteindelijk vertrekken de reeën al vroeg van het toneel en zijn je fotografische kansen meteen  tot bijna nul genivelleerd.

Zomer

Het is een zomers bosbeeld in optima forma.  Dit soort beelden daar smul ik van. Scherp en onscherp.