Hoornaar (29 april 2009)

Hoornaars zien er vervaarlijk uit met hun grote kaken. Uiteindelijk zijn ze toch wel twee keer zo groot dan onze wesp. Dat is toch aanzienlijk. En laten we daar nog een macrolens op los, dan worden de kaken echt immens! Terwijl ik fotografeer worden heel subtiel de pootjes door de kaken gehaald om schoon te maken. De voelsprieten worden door de voorpoten bewerkt. Zo subtiel. Hoornaars zijn echte insecteneters. Zij vangen vele soorten kleine en grotere insecten. Tot libelles aan toe. Het zijn echte rovers. Maar ook likken zij sap wat uit boomwonden te voorschijn komt. En voor de (macro)fotograaf een fotogeniek object. Hoornaars zag je in het recente verleden niet zo vaak. Tegenwoordig zie je ze steeds vaker. Vooral in het oosten en het zuiden van het land. De warmere drogere zomers spelen daar mogelijk een rol in.

Laatst zag ik een hoornaar regelmatig bij een watertje komen drinken. Helaas kon ik het fotografisch niet vastleggen omdat het van die snelle vliegers zijn. Bovendien was ze onvoorspelbaar wanneer en waar zij kwam drinken. Na  het drinken zag ik haar regelmatig hoog door het bos verdwijnen. Ik kreeg de indruk dat ze op zoek was naar een geschikte locatie om haar nest te maken. Als ik zo rond keek, zag ik voldoende mogelijkheden. Dat wil zeggen: diverse bomen met spechtengaten en inrottende takken. Een prachtig biotoop: veel insecten, het is er droog en warm en plaatselijk vochtig, in een stukje bos vol met gaten in de  bomen. Kom ik een paar dagen later ‘s morgens vroeg in de koude kelder en…zie ik een exemplaar tegen de muur hangen. Even later heb ik het dier op een stukje hout geplaatst en de volgende foto’s gemaakt. Daarna de vrijheid tegemoet…..{gallery}Hoornaar{/gallery}Linksboven 5d, 65 mm MPE, 1/3 sec, f14, 250 iso, Linksonder 5d, 65 mm MPE, 1/15 sec, f11, iso 400; rechtsboven 5d, 65 mm MPE, 1/25 sec, f8, iso250; rechtsonder 40d, 180 mm macro, 1/50 sec, f 5.6, iso 200

Getipt (22 april 2009)

Ze zijn wit en oranjegetipt…oranjetipje.  Wie kent ze niet? Zelfs sommige toezichthouders van (natuur)terreinen kun je nog leren wat voor vogelsoort, ik bedoel maar, vlindersoort dit is. Beschikt men over natuurkennis of reikt het niet verder dan een hazerug voor de pan? Nou voor veel wandelaars, nordic walkers en autorijders vallen oranjetipjes niet op. Beter gezegd: ze zijn zo geconcentreerd met hun sport bezig dat ze het niet zien of ze letten er gewoon niet op. Voor natuurfotografen is het gewoon een tweede natuur geworden, fietsen en opletten wat er rondom je gebeurt. En zelfs dan nog heb ik de indruk dat ik veel misloop.

Een van de mooiste voorjaarsbodes is toch wel deze vlinder die haar voedsel en waardplant als look zonder look en/of pinksterbloem heeft. Ik heb al diverse opnames in de loop der jaren gemaakt en toch heb ik ook dit jaar weer vernieuwende opnames. Dat is de kracht en de uitdaging van fotografie: proberen toch iedere keer weer een ander beeld te maken. Vorig jaar had ik er zelfs een opvliegend exemplaar vanaf een pinksterbloem. Dit jaar ben ik op zoek gegaan naar oranjetipjes-exemplaren op look zonder look. Een bospad met look zonder look, van circa een halve kilometer heb ik drie maal afgelopen, om daarna op de fiets huiswaarts te keren. Ik heb de mooiste stukken met look zonder look-planten afgezocht en kon geen een exemplaar vinden. Tegen de bebouwing kom ik nog een paar verdwaalde planten  tegen… en jawel in mijn ooghoek zie ik nog een mannetje oranjetip op de look zonder look. De ochtend wordt ineens heel anders. 40d 180mm macrolens, f9, 1/20 sec, iso 100.{gallery}Getipt{/gallery}

Verontrustend (20 april 2009)

Met het beeld van honderden paddenstoelen voor ogen ging ik dit jaar opnieuw op pad om een ander beeld te maken van deze voorjaarspaddenstoel: de kapjesmorielje. Vorig jaar was het een machtig gezicht om deze bijzondere paddenstoel te zien. Graag wilde ik nog een aantal andersoortige opnames maken en ook zien hoe deze soort zich dit jaar had ontwikkeld. Totaal ontgoocheld kwam ik hier vandaan…geen enkel exemplaar gevonden, zelfs geen oud verschrompeld exemplaar. …Ongeloof alom. Het kan niet waar zijn.

Vandaag kreeg ik via indirecte, maar wel betrouwbare bron, te horen dat er iemand iedere drie dagen de kapjesmorielje afsnijdt. En dat voor commercieel gebruik. Het is ongelooflijk maar waar. Deze exemplaren gaan dus naar de specialiteitenrestaurants die er goed geld voor betalen. Paddenstoelen zijn vogelvrij buiten de natuurterreinen. Binnen de Flora en Fauna-wet geldt dat paddenstoelen niet beschermd zijn. Binnen de natuurterreinen geldt dat je niets mag verstoren, verontrusten of mee mag nemen. Maar langs de openbare weg geldt dit niet. Gemeentes kunnen hun paddenstoelen beschermen door het maken van een APV (algemene plaatselijke verordening) met een plukverbod op paddenstoelen. Maar eigenlijk zou je je gewoon moeten afvragen of je ze wel wilt plukken (snijden).  Vooral als je bedenkt dat er door het snijden een kans is op beschadiging van het mycelium wat het einde betekent van de paddenstoel. Bovendien wordt ca 62% (1619 soorten) van het paddenstoelenbestand in meer of mindere mate in hun voortbestaan in Nederland bedreigd. Alle commerciële plukkers zouden voor zichzelf  tot een andere keuze moeten komen en de paddenstoelen  met rust te laten. Maar het grote geld lokt. Immers economie gaat voor ecologie. 5d 180 mm lens, f 6.3, 1/125 sec.{gallery}Verontrustend{/gallery}

Texel (14 april 2009)

De Paasdagen op het eiland Texel doorgebracht, op zoek naar het paasei. Op dit vogeleiland bij uitstek is dit eigenlijk geen beginnen aan. Zoveel broeders en niet broeders.Grote groepen blijvers en doortrekkers. Je kunt zo een vergelijking maken met de mens: Texelaars en toeristen. Grote groepen rotganzen zijn aan de oostzijde te vinden. Het is een komen en gaan van rotganzen die deels rusten aan de kustzijde (wadzijde) en deels foerageren op de naastgelegen graslanden. Vooral het “gepraat” van de ganzen maakt het gezellig. Regelmatig zijn er kleine incidenten tussen een paar individuen of worden de vleugels gestrekt. Zij wachten nu nog een paar weken en proberen voldoende energie op te doen voor hun verre reis naar Arctische streken zoals Siberië en Spitsbergen. Ten opzichte van grote sterns is dit nog maar de helft. De sterns vliegen ieder halfjaar van het noordelijk naar het zuidelijk halfrond (grofweg dus een 20.000 km per keer!). Mega-afstanden en dat ieder halfjaar weer. Volgens ringonderzoek zijn er exemplaren bij die al elf jaar oud zijn. Elf jaar lang wordt deze reis twee maal per jaar ondernomen. Krijg je nu geen waardering voor natuur, en specifiek voor deze vogel?

Fotografisch, en met name wat betreft vogels, is er op Texel veel te beleven. Vooral in deze periode van het jaar waar je met standvogels, broedvogels en doortrekkers te maken hebt.  Landschappelijk was het vanuit fotografisch oogpunt minder. Het zicht was nevelig en weinig zeggend. De zonsopkomsten en -ondergangen weinig spectaculair. Het was wat dat betreft rustig. Des te meer inspireert het me om nu het frisse groen in de bossen te fotograferen.

p.s. Het vleermuizen-verhaal gaat door en ik heb ondertussen weer nieuwe beelden.

MK III 500mm,1.4 conv, f 29, iso 200, 1/50 sec beeld 10 % gecropt;  MK III 500mm,1.4 conv, f 18, 1/30 sec, iso 200 (meegetrokken);  MK III 200mm, f 11, 1/125 sec, iso 200{gallery}Texel{/gallery}

Rosse vleermuis (7 april 2009)

Met een avondwandeling zag ik al een aantal vleermuizen vliegen. Verder niets meer bij gedacht. Totdat ik verder het bos in kwam en duidelijk de roep van vleermuizen hoorde.  Ter plekke heb ik een tijdje gewacht en daar kwamen een tiental vleermuizen uit een boom. De volgende dag bleek dat er verderop in een boom nog vele andere vleermuizen zaten. Hier hebben we al een drietal avonden postgevat met de camera in de aanslag, zonder gebruik te maken van infrarood installatie. Uiteindelijk is Anneke de maker van deze foto. Haar komt de eer toe. Uiteindelijk na vijf avonden is er een acceptabele foto gemaakt.  MK III 500mm, f 4,5 1/1000 s op M, ingeflitst {gallery}Rosse_vleermuis{/gallery}

Archeologie (2 april 2009)

Gisteren en vandaag heb ik een archeologische opgraving opgezocht. Op een nieuwbouwlocatie in Didam wordt voorafgaand aan het bouwen een archeologisch onderzoek uitgevoerd. Dit houdt in dat er op basis van een reeks grondboringen wordt gekeken naar de bodemopbouw en archeologische indicatoren. Afhankelijk van de resultaten worden proefsleuven gegraven. Aansluitend is een opgraving mogelijk om eventuele archeologische relicten op te graven en/of te documenteren. Verkleuringen van de bodem duiden bijvoorbeeld op paalkuilen. Bepaalde patronen van paalkuilen duiden bijvoorbeeld op een boerderij of een spieker. Verkleuringen kunnen ook wijzen op andere bewoningssporen als waterkuilen of een vuurplaats.

Speciaal voor een publieksdag is door middel van palen een boerderijplattegrond gevisualiseerd (driedimensionaal). Deze heb ik in avondlicht gefotografeerd om hier een authentieke sfeer mee weer te geven. Het is prachtig dat deze vondsten worden gedaan. Het geeft een beter beeld van toen. Toch kent het ook andere kanten. De aanleiding van deze onderzoeken is vaak nieuwbouw of aanleg van infrastructuur. De ruimte voor natuur wordt ook anders. Hoe gaat het met de roodborsttapuit, het paartje steenuilen, het koppeltje patrijzen of de dwergvleermuis? Deze soorten heb ik afgelopen week hier daadwerkelijk gezien. Vinden ze straks nog voldoende leefgebied en voedsel om hun jongen groot te brengen? Ik heb mijn twijfels. Natuurlijk komen er andere algemenere soorten, zoals merel en koolmees voor terug. Maar zitten we daar op te wachten?. MKIII, 16-35 mm-lens, f11, 70sec, iso 160 (met zaklantaarn bijgelicht){gallery}Archeologie{/gallery}